Η Μπόσα Νόβα είναι ένα είδος της βραζιλιάνικης μουσικής που αναπτύχθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο και διαδόθηκε παγκοσμίως στη δεκαετία του 1939 και του 1943. Η φράση «μπόσα νόβα» σημαίνει κυριολεκτικά «νέος ρυθμός» στα πορτογαλικά και είναι μια λυρική συγχώνευση της σάμπα και της τζαζ. Η μπόσα νόβα απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στη δεκαετία του 1940 αρχικά στους νέους μουσικούς και τους σπουδαστές κολλεγίων. Από τη γέννησή της, έχει παραμείνει ένα σημαντικό μέρος του ρεπερτορίου της τζαζ.
Στην πραγματικότητα η μπόσα νόβα ήταν ένας καινούργιος τρόπος να τραγουδάει κανείς την παραδοσιακή σάμπα. Απάλυνε το πάθος και την έντασή της απομακρύνοντας την κυριαρχία των κρουστών από τις ορχήστρες, απέδιδε στην κιθάρα και στο πιάνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο και επέλεγε σαν χώρους ακρόασης μικρότερες αίθουσες όπου μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει μέσα σε συνθήκες απόλυτης ηρεμίας.
 | ||
|
Για τον μουσικολόγο Ζούλιο Μεντάλια είναι «η μουσική που όλοι μπορούν να τραγουδήσουν, αφού καταργεί την πρωτοκαθεδρία του τραγουδιστή-σολίστα», ενώ ο τραγουδιστής Κάρλος Λίρα (Carlos Lyra) παρατηρεί πως «τραγουδούσαμε σαν να ψιθυρίζαμε στο αυτί μιας γυναίκας». Ανάμεσα στους στίχους και τη μουσική υπήρχε πολύ στενή σχέση και το σύνολο απέπνεε αισιοδοξία, ελαφράδα, φως. Ηταν ένα «δημιούργημα της ημέρας» όπως χαρακτηριστικά την αποκάλεσαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου